“Ga het doen ouwe reus, je kunt het!”
In de vorige blog Wat was dit een kutdag! kon je lezen hoe gefrustreerd Geert was na een bijeenkomst met z’n team om tot een gedeelde visie te komen. In een innig gesprek met z’n rat ‘Lovelace’ twijfelde Geert eraan of hij nog wel teamleider wilde zijn.
Deze ochtend stapte Geert op z’n ligfiets richting werk. Maar hij had weinig zin om te gaan. Er spookten twee gedachten door zijn hoofd:
- Hoe moet ik mijn team op één lijn krijgen?
- Ben ik degene die dat voor elkaar moet boksen?
Potverdorie!@#$%#%$ zei Geert hardop. En al fietsend werd jij bozer en bozer op zichzelf. Telkens als hij zich de vraag stelde ‘Hoe moet ik mijn team op één lijn krijgen’, kwam hij tot het antwoord: ‘Dat gaat je waarschijnlijk niet lukken vriend’.
- Gelijk daarna gingen zijn gedachten over in vraag 2 ‘Ben ik degene die dat voor elkaar moet boksen?
Het antwoord daarop was telkens ‘Misschien wel niet! Pfff…’. Hij ontdekte z’n gedachtenpatroon en besloot om een sanitaire stop te maken.
Geert ging even op een bankje zitten om te kijken naar de opkomende zon. Hij genoot van de zonkleuren, die van rood, naar oranje naar geel gingen. Ook werd hij zich gewaar van de prachtige omgeving: de groene akkers, waar de Twentse nevel als een prachtige sluier over heen lag, de vogels die vrolijk aan het fluiten waren. Geert voelde zich volledig ontspannen, toen hem opviel dat er een weggetje optisch gezien rechtstreeks naar de zon leek te gaan. Het eerste wat hij dacht was ‘hoe mooi zou het zijn om samen met mijn team richting de zon te wandelen over dit pad’. Dat gevoel wil ik graag hebben met mijn team.
Geert stapte weer op z’n ligfiets en reed richting het werk. Iets was er veranderd in z’n gemoedstoestand. Hij was rustiger en een soort vastberadenheid maakte zich van hem meester ‘Daar wil ik heen én ik wil jullie graag mee op pad!’. Hier was geen haar tussen te krijgen.
Het laatste stuk naar werk reflecteerde hij nog even op de teamsessie ‘Gedeelde visie’ en de rol die hij daarin (niet) had gepakt. Hij was zelf op de vlakte gebleven, had niet zijn verlangens en ideeën uitgesproken. Hij had ieder teamlid aan het woord gelaten, maar had geen regie gepakt op het proces, noch was hij aan het einde van het overleg gekomen tot een samenvatting of concreet besluit. Zijn valse bescheidenheid (ofwel té zwakke ego) had hem enorm in de weg gezeten. En hij bedacht zich hoe zijn teamgenoten zich na afloop van het overleg moeten hebben gevoeld… De richting was hen totaal niet helder geworden. En als er al een richting was, dan ging die rechtstreeks de afgrond tegemoet.
Toen hij zijn fiets parkeerde in de fietsenstalling op het werk nam Geert zich voor dat hij nog vandaag met zijn team tot een gedeelde visie zou komen.
Geert wist dat hij het jasje van bescheidenheid uit moest doen én dat hij dat heel spannend zou gaan vinden.
Maar hij zei tegen zichzelf: “Ga het doen ouwe reus, je kunt het!”
Die ochtend riep Geert het gehele team bij elkaar voor één van de meest bruisende en inspirerende meetings uit zijn gehele carrière. De reacties die hij van z’n teamgenoten kreeg:
‘Het voelt alsof we nu voldoende ingrediënten hebben om lekker te gaan koken’
‘Wanneer gaan we op pad?!’
‘Top Geert, fijn dat je zo stevig doorpakt!’
En de mooiste van z’n grootste criticaster in het team:
‘Dit had ik je niet uit de mouw geschud, ik ben er stil van…’
In de komende vijf blogs oppert Geert (maandelijks) een vraagstuk waar hij tegenaan loopt. Daarna volgt een stuk theorie met praktische handvatten die jou zullen helpen het teamwork te versterken.
Nu al meer lezen? Vul je gegevens in en je krijgt de whitepaper De vijf frustraties van teamwork gratis binnen op je mailadres.
